APELDOORN
de dag
begon zo mooi
maxima en haar
hoedje
een platte zwarte kraai
in doodsangst
tegen de zijkant van
haar hoofd gevlogen
ja ik had er
zin in
het jaarlijks feestje voor
koekhappend nederland
de dag
begon zo mooi
met dat heerlijke
als suddervlees
belletje voor belletje
in de jus
voortkabbelende
deskundige commentaar
van de nieuwe maartje van wegen
ja
apeldoorn
maakt zo vroeg op de ochtend
veel in mij los
weer zie ik
het zwarte herfstblad
op de zijkant van
maxima’s hoofd
en denk
je bent huisdichter of niet
zij is een illustratiebij het gedicht
the raven
van edgar allan poe
dat denk ik als
de zwarte dood
het beeld binnen
raast
en ik zeg
in een opwelling
tot mijn schrik
kuifje
zo rijden auto’s
in de strip
kuifje
in kuifje
rijdt kuifje
afrikanen omver
die enkele ogenblikken later gelukkig
even aan het hoofd krabbelend
weer opstaan
ook nu ontsnapt
als in een stripverhaal
een agent op een fietsje
maar het bevrijdende moment
blijft nu uit
het wordt maar geen stripverhaal
en heel even voel ik
het momentde opengesperde monden
de doodsangst
het niet willen begrijpen
het verlangen naar het
onmogelijke
dat de bestuurder zo uit zal stappen
zal zwaaien met zijn cowboyhoed
en dat de op straat liggende mensen
net als bij een rampenoefening
glimlachend op zullen staan
maar ze staan niet op
ik hoor het
aan het commentaar
het gaat overlakens
in plaats van tobbedansen
het gaat over
explosieven
in plaats van
vuurwerk
een dag later
lees ik lamgeslagen
de volkskrant
die al in de tweede alinea
meldt
dat het om een autochtone dader gaat
gelukkig mensen
goed nieuws
hij is wit
en alles wijst er op
nog beter nieuws
hij was ook nog gek
de gebruikelijke
deskundigen griep
kruipt langzaam
onder mijn huid
ik lees de gesprekken met
de buren van de dader
hij hij was heel erg op zichzelf
hij maakte nooit eens contact
hij keek je op een bepaalde manier aan
hij betaalde keurig zijn huur
hij droeg zijn haar af en toe kort
kortom
iemand als ik
we lezen het wel
morgen
dat hij zijn schoenen liet verzolen
en dan heel
ongeduldig was
maar ik wil niets weten
van deze man
wil hem niet voor me zien
in een kroeg
lachend
ik wil maar
1 ding weten
hoe
gaat het
met het meisje
in de blauwe jurk
blauw
niet oranje
zoals mamma ‘s ochtends
had aangeraden
nee
blauw
wat zo mooi staat
bij haar rode haar
ik wil niet weten
wat zij dacht
ik wil niet weten
wat haar zusje dacht
ik
wil
weten
meisje
met je blauwe jurk
of je nog durft te leven
of je ooit nog
iets vrolijks aan durft te doen
ik zou zeggen
denk maar aan de koningin
die doet ook vaak iets
waar ze geen zin in heeft
je kunt haar
altijd bellen
want ze is heel lief
en ze zal je herkennen
ook met een ander jurkje aan
want zo is onze koningin
daar ben ik sinds gisteren
van overtuigd
(c) Nico Dijkshoorn - 2009
Geen opmerkingen:
Een reactie posten